LRC Leerdam bedwingt kampioenskandidaat

De topper in de eerste klas tussen LRC Leerdam en DUNO Doorwerth werd de wedstrijd waarop iedereen gehoopt had. Goed voetbal, veel inzet en een gevecht tot het eind om de volle winst die er met de 1-1 eindstand overigens niet kwam.

Een eindstand waar iedereen wel mee kon leven na een duel dat kon boeien van het begin tot het eind en de ruim 400 toeschouwers de regen wel voor wilde trotseren. Een duel ook met twee gezichten waarin LRC de eerste helft de betere ploeg was en DUNO dat predicaat in de tweede helft verdiende.

De bezoekers uit Doorwerth worden door velen gezien als de favoriet voor de titel en, gezien de wedstrijd in Leerdam, geen vreemde gedachte. De kleine club, ongeveer 240 leden, heeft een elftal bij elkaar geraapt waarin de namen al aangeven dat men een meer dan gemiddeld elftal heeft dat, samen met club en bestuur, het graag eens in de hoofdklasse wil proberen. Dat men dit seizoen een goede kans maakt is ook wel duidelijk gezien het spel dat men in Leerdam liet zien.

Maar met deze opmerkingen zou men bijna kunnen vergeten dat LRC de tegenstander was waarbij de grootste nieuwsgierigheid was of men de domper van vorige week tegen GRC’14 van zich af had kunnen zetten. Een 6-2 nederlaag en daarbij het bijna zekere verlies van de eerste periode hakt er ongemerkt in en doet ook iets met het zelfvertrouwen. Het maakte dat LRC zeker niet de favoriet was in het duel tegen DUNO, erger, supporters verwachten er vooraf niet veel van zoals het toch regelmatig moeilijk is mensen te doordringen van de kwaliteiten die LRC wel degelijk heeft.

Het komt er niet altijd uit zoals tegen GRC’14 maar het spreekt ook van een goede instelling als men het een week later, tegen de koploper van de afdeling wel kan laten zien. En dat zonder dat er echt grote ingrepen nodig waren in de opstelling. Wesley Swets stond weer centraal achterin, samen met Ricardo Papilaja terwijl Jeffrey Winkelman zijn debuut maakte in de basis van de door trainer Koen Janssen gekozen elf spelers. Daardoor moesten Danny van Steijn en Robin Boekhout genoegen nemen met een plaats op de bank. Echt ingrijpen was het niet, meer een aanpassing die uitstekend uitpakte.

LRC speelde met name de eerste helft sterk, was beter dan de bezoekers en kreeg vooral wat betere en meer mogelijkheden. DUNO moest het doen met één kans, aan het eind van de eerste helft die zomaar een doelpunt had kunnen opleveren. In de tweede helft was DUNO de bovenliggende partij dat duidelijk maakte over behoorlijke kwaliteiten te beschikken. LRC kwam toen een enkele keer goed weg, zeker in de slotfase, maar mocht voordien in feite, gezien de mogelijkheden, ook aanspraak maken op drie punten.

Voor beide ploegen kwam dat gewenste resultaat niet maar leven kon men zeker met het 1-1 gelijkspel, het diende loon voor twee ploegen die het publiek tot het eind van de wedstrijd hebben vermaakt met voetbal zoals men dat graag wil zien en de spanning tot de laatste minuut gegarandeerd was.

Zoals gezegd speelde LRC centraal in de verdediging sterk, het vaak traditionele foutje van Wesley Swets bleef achterwege waarmee hij uitgroeide tot een van de betere spelers van de thuisclub. Al doe je daar misschien Ricardo Papilaja wel mee tekort want alleen kan een speler het ook niet. Daarnaast speelde Jeffrey Winkelman, voor het eerst aan de linkerkant van de verdediging, na een logisch onwennig begin, een sterk duel hetgeen ook van Thomas Heideman gezegd kan worden. Maar bovenal was het een collectieve prestatie waarin geen speler verzaakte en dat was de belangrijkste winst.

Mooi waren ook de duels die Ansu Camara, met name na de rust, uitvocht met Civard Sprockel, ook al een tegenstander met betaald voetbal achtergrond. Twee lichamelijk sterke spelers die elkaar niets gunde en tot het gaatje gingen om hun duel te winnen. Ansu Camara maakte geen doelpunt maar of dat Sprockel winnaar van het duel maakte over 90 minuten is daarmee niet beantwoord.

Dat iedereen na deze wedstrijd het echec tegen GRC’14 vergeten was is logisch al moet men ook vaststellen dat het 1-1 gelijkspel, hoe verdient ook LRC niet echt helpt op de ranglijst. Men zag twee ploegen, WNC en Montfoort winnen waardoor men over LRC heen gaat terwijl De Merino’s op gelijke hoogte is gekomen. Tegenstanders waartegen men nog moet spelen en als men dat op dezelfde wijze doet als tegen DUNO D dan is een hoge klassering meer dan waarschijnlijk al zal dat nog het nodige vragen van spelers en staf en ligt vooral in de toekomst verborgen. Een seizoen  waarin weinig te voorspellen is en wekelijks wel weer een elftal onderuit gaat of voor daverende verrassing zorgt. Wie iets wil zal wekelijks scherp moeten zijn en dat is dan ook de opdracht aan LRC al zullen alle andere elftallen er ook zo over denken.

De wedstrijd
Het duel begon van de kant van de bezoekers met een afwachten houding, sterk als men is de omschakeling waarmee men LRC wilde verrassen. Logisch gevolg was een overwicht voor de thuisclub. De thuisclub speelde geconcentreerd, ging de duels aan zoals dat normaal is en dat maakte dat DUNO nooit enige greep op de thuisclub kon krijgen.

Ontzag toonde LRC niet voor DUNO en dat was terecht, alle spelers hielden zich aan de meegekregen opdracht en mocht het eens fout gaan dan was er altijd wel een speler die voor herstel zorgde. Tekenend in dat geheel was dat de bezoekers hun eerste mogelijkheid pad kort voor de rust kregen al was het direct een hele grote, supporters van DUNO zullen ongetwijfeld zeggen dat die bal erin had gemoeten.

Maar toen had LRC al haar voorsprong, een vroege want de treffer viel in de 13^de minuut van de eerste helft. Erg overzichtelijk was de situatie niet voor het doel van Patrick ter Mate, verdedigend hield DUNO vooral oog voor Camara waardoor Cedrick Sangwa wat ruimte kreeg en de 1-0 binnen schoot.

Natuurlijk was het niet zo dat van eenrichting verkeer sprake was, daarvoor heeft DUNO een te goede ploeg dus men zette zeker wel druk op de thuisclub waarbij snelheid een belangrijk wapen was. Men claimde tot twee keer toe een strafschop maar scheidsrechter Rick van Dee stond dichtbij genoeg om te zien dat de struikelpartij wel heel gewillig was al wilde Anass Aamri iets heel anders doen geloven al zullen er ook scheidsrechters zijn die wel een strafschop geven. Van Dee deed het niet.

Van echte kansen voor DUNO was geen sprake, steeds had LRC verdedigend wel een oplossing. Zelf was men wel gevaarlijk al moest doelman Thijs Janssen even daarvoor nog wel een bal voor de voeten van Ryan Bouwmeester moest wegplukken. Ali Yilmaz liet een scherpe voorzet los waardoor Hans Cooke nogal werd verrast en doelman Te Mate alle moeite had om de eigen inzet naast het doel te werken.

Vervolgens is er nog een poging van Thomas Heideman die maar net naast het doel verdwijnt en in de 42^ste minuut heeft het er alle schijn van dat DUNO zou gaan scoren. Een zeldzaam slippertje in de verdediging gaf Ahmed Lak een bijna niet te missen kans. Tot opluchting van de thuisclub deed hij dat wel want de bal verdween over het doel. De ruststand kwam dan ook met 1-0 voor LRC en dat was absoluut niet onverdiend.

Na de rust een ander spelbeeld mede door de wel heel vroege gelijkmaker. Veel toeschouwers waren zich nog aan het drogen in de kantine, ook de speaker miste het moment. Binnen 20 seconden lag de bal al achter doelman Thijs Janssen. Een mooie aanval zorgde voor de ruimte die Kevin Sissing nodig had om 1-1 te kunnen aantekenen. Een verrassende score zeker voor LRC, het gaf DUNO een extra boost die men nodig had om in de wedstrijd te komen.

Het initiatief in de tweede helft was duidelijk voor DUNO dat wat omzettingen had gedaan waardoor ook het duel tussen Camara / Sprockel ontstond en de 40-jarige aanvoerder Purrel Fränkel weer naar de zijkant van de verdediging ging, een positie die hij normaal ook bekleed. LRC zakte wat verder in, moest even herstellen van de snelle gelijkmaker maar speelde zeker niet angstig, gewoon naar de mogelijkheden die geboden werden.

Voetballend was DUNO in die tweede helft de betere ploeg met veel beweeglijkheid al lieten de spelers van de thuisclub niet gek maken. Loeren op je eigen kansen en ondertussen zorgen dat de tegenstander niet kan scoren. Voorlopig waren de betere mogelijkheden voor DUNO maar LRC had in Wesley Swets een behoorlijke sta-in-de-weg bij twee snel uitgevoerde aanvallen van de bezoekers. Al werd doelman Thijs Janssen tot dat moment nooit echt getest.

LRC probeerde het met uitvallen die bepaalt mogelijkheden genoemd mochten worden, eerst kwam Cedrick Sangwa op de 16-meter lijn vrij in balbezit, zijn poging eindigde hoog over het doel en ook een goede mogelijkheid voor Akram Chentouf had geen succes.

Ook aan de andere kant van het veld bleef het mogelijk dat er gescoord zou worden al was tot dat moment de beste mogelijkheid weer voor Sangwa. De prima spelende Ali Yilmaz deponeerde de bal precies op het hoofd van Sangwa die echter teveel twijfel had en ook deze mogelijkheid niet tussen de palen maar daaroverheen zag verdwijnen.

En toen brak de spannende slotfase aan want zo kunnen de laatste minuten wel genoemd worden. DUNO kreeg daarbij de beste kansen, LRC in de slotfase niet één meer. Maar tot drie keer toe liet men de mogelijkheid liggen en in de extra tijd mocht LRC bepaalt niet mopperen toen een vrije trap, praktisch vanaf de achterlijn door Giovanni Scharrenberg, via het kruis van paal en lat alsnog als kans onbenut bleef. Intussen had scheidsrechter Van Dee, die in de slotfase van het duel niet altijd werd begrepen maar over het geheel een prima wedstrijd afleverde, de nodige gele kaarten uitgedeeld waarbij de thuisclub de grootste verzamelaar was.

Maar daar ging het niet om, de 1-1 over de streep trekken was het doel en toen Van Dee voor de laatste keer op zijn fluit blies was de opluchting groot al was de uitslag wel de enige juiste mogelijkheid na een boeiend voetbalgevecht.

LRC bewees nogmaals, mits in goede doen, met de top van de eerste klas mee te kunnen.