Verdiende winst bij DHSC voor LRC Leerdam, 0-2

Zaterdag was het zover, eindelijk de start van de competitie. Voor LRC Leerdam de moeilijke uitwedstrijd tegen DHSC in Utrecht, een kampioenskandidaat in de eerste klas C.

Aan kampioenskandidaten is er trouwens geen gebrek de vraag is alleen op welke basis men dat predicaat krijgt. Bij DHSC is dat wel duidelijk, de ploeg werd afgelopen seizoen kampioen in de tweede klas en versterkte zich behoorlijk. Enkele bekende namen maakten hun opwachting waarvan Rodney Sneijder en Evander Sno wel de bekendste zijn. Maar er zijn meer spelers die een naam in het voetbal hebben opgebouwd. Neem daarbij de activiteiten van Wesley Sneijder op de achtergrond, voornamelijk als onderdeel van de sponsorgroep en het zal duidelijk zijn de reputatie en verwachtingen, overigens ook zelf uitgesproken, de ploeg vooruit zijn gesneld. Nu nog een team van maken en dat bleef in het duel tegen LRC een heel ander verhaal.

Wat dat betreft gaf LRC het goede voorbeeld. Geen grote namen in de ploeg maar wel een team die voor elkaar wilde werken en daarmee een collectief op de mat legde dat voor DHSC in ieder geval te machtig was. In de eerste helft, het mindere deel van de wedstrijd, was dat nog niet zo duidelijk, in de tweede helft des te meer. Toen kwam de thuisclub er als het waren niet meer aan te pas en kon men de hoge verwachtingen niet waarmaken. LRC was domweg de betere ploeg, kreeg veel meer mogelijkheden en uiteindelijk had de 2-0 overwinning zelfs nog hoger kunnen uitvallen.

Een verdiende overwinning voor LRC, laat daar geen misverstand over bestaan hetgeen ook de thuisclub na afloop moest erkennen. Een aardig visitekaartje ook en een lekker begin van de competitie die een, in cijfers uitgedrukt, wat stabieler verloop moet hebben dan het voorgaande. De ploeg leek aardig in balans al blijven er natuurlijk altijd at kanttekeningen te plaatsen. Maar voorlopig de eerste overwinning maar koesteren, intern bespreken wat beter kan en daarnaar handelen.

Wat dat betreft heeft Koen Janssen nogal wat mogelijkheden al is de spelersgroep al voor aanvang van het seizoen wat ingekrompen, door omstandigheden. er blijft echter voldoende te kiezen en dat moet lekker zijn al blijft het de kunst alle spelers tevreden te houden, de andere kant van de medaille.

In de wedstrijd in Utrecht, gespeeld op gras, was gekozen voor Thijs Janssen op doel. Een keus die hij redelijk waarmaakte. Twee belangrijke reddingen in het beging van de wedstrijd en verder een redelijk rustige middag, zeker de tweede helft was er weinig werk. Een werkelijk beeld kon men niet krijgen, wel de constatering dat zijn uittrappen uitstekend zijn en hij ze, over het algemeen, zonder enige moeite zo oogt het, krijgt waar hij de ballen hebben wil.

Verdedigend was gekozen voor de logische opstelling met Rogier Gerritsen en Wesley Swets centraal en Ricardo Papilaja, sterk aan het seizoen begonnen, en Furcan Cetin aan de zijkant. Duidelijk vooraf was, in de analyse van de tegenstander, dat de slag op het middenveld gewonnen moest worden. LRC probeerde dat met Akram Chentouf, Thomas Heideman en Sedan Ozan. Voor de rust lukte de opzet nog niet helemaal, na de kantwissel ging het een stuk beter al moeten spelers zich wel realiseren dat een mislukte actie mogelijk is en dat vervolgens arbeid leveren moet.

Voorin de verwachte spelers al was het misschien een kleine verrassing dat Ansu Camara plaats had gemaakt voor Rick van Loo. De jonge speler kreeg de voorkeur boven de bonkige spits en vulde zijn opdracht naar behoren in. Van Loo werkte dat het een lieve lust was, bleek longen als een paard te hebben en was op veel plaatsen op het veld te vinden. Het had mooi geweest als hij dit had kunnen belonen met een treffer waarvoor zeker kansen waren, zover kwam het echter niet maar tevreden over zijn spel mocht Rick van Loo zeker zijn. Ansu Camara werd ergens in de tweede helft zijn logische vervanger, een heel andere speler maar wel één die, door zijn treffer, mede gestalte gaf aan de eerste overwinning van LRC.

Kortweg gezegd werd het een verdiende 2-0 overwinning voor een beter LRC dat geen enkele schroom of ontzag toonde voor de tegenstander. Een overwinning die op naam van het collectief geschreven kan en moet worden al kan Ricardo Papilaja best eens man de wedstrijd geworden zijn, zo die titel uitgedeeld zou worden. Het had verdient geweest op basis van zijn werkelijk schitterende openingstreffer.

De wedstrijd
De zelf geproclameerde kampioenskandidaat in Utrecht dat blijkbaar terug verlangt naar ,,oude’’ tijden begon direct fel aan het duel. Onder het motto erop en erover zocht men het doel van Thijs Janssen die zijn voornaamste acties en reddingen al in de eerste vijf minuten moest verrichten. Twee keer was DHSC dreigend en kon men spreken van kansjes, twee keer stond Janssen op de goede plek. LRC kwam de eerste storm goed door en opmerkelijk genoeg bleef het daar ook bij wat de thuisclub betreft.

LRC had al snel door dat men niet de mindere was of hoefde te zijn van de thuisclub waarin de ook bij LRC bekende Elvin Hardeveld, erkent schutter gewoon op de bank begon en daar ook bleef, Evander Sno wel aanwezig was maar blijkbaar slechts op halve kracht kon spelen en geen indruk maakte terwijl Rodney Sneijder dat aan de buitenkant van het veld ook niet kon. Wat dat betreft oogde DHSC in het geheel niet fit. Het bleek bij LRC anders, met de conditie zit het blijkbaar wel goed en de verdedigers troefden regelmatig hun directe tegenstanders af.

Er kwam dus evenwicht in het duel al had het niet vreemd geweest als de thuisclub al vroeg een voorsprong had gepakt. Hetgeen ook voor LRC geldt want toen men eenmaal zelf aan aanvallen toekwam kreeg men ook mogelijkheden en had de rust in plaats van met 0-0 ook met 2-2 in gegaan kunnen worden. Zonder dat iemand recht had op een voorsprong op basis van hetgeen beide ploegen lieten zien.

In de 15^de minuut had LRC op voorsprong kunnen komen toen een messcherpe voorzet van Ali Yilmaz door Rick van Loo niet in het doel maar tegen de doelman werd gemikt, ook de nastoot leverde niet het gewenste resultaat. Voldoende kansen in het eerste kwartier en dat het nog 0-0 stond was redelijk verrassend. Langzaam kwam LRC beter in haar spel, ontregelde de tegenstander behoorlijk waardoor de bezoekers meer dreiging hadden al was er ook een behoorlijke kans voor de thuisclub toen de verdedigers van LRC Wesley Suister vrij lieten inkoppen, gelukkig verdween de bal over het doel.

Maar de beste kans was, in minuut 42 voor LRC toen een voorzet de geheel vrijstaande Cedrick Sangwa bereikte die vrij binnen kon koppen, het doel bleek echter smaller dan zijn gedachten en de bal verdween naast het doel. Een logisch gevolg was dat de rust met een 0-0 stand werd gehaald.

De tweede helft begon eigenlijk op dezelfde manier als het eerste deel, er kwamen direct wat mogelijkheden die met een beetje goede wil ook doelpunten hadden kunnen zijn. Een schot van Ricardo Papilaja ging maar net naast. En toen ging het snel, eerst kreeg DHSC een corner terwijl LRC in de tegenstoot misschien wel de beste kans van het duel had kunnen krijgen. Met de nadruk op kunnen want een man meer situatie werd door LRC slecht uitgespeeld. Het was wel het zetje dat men nodig had om grip op de wedstrijd te krijgen, grip die men vervolgens niet meer uit handen gaf of het moet aan scheidsrechter Richard van de Rest zijn toen die het laatste fluitsignaal gaf.

Ook de meegekomen Rogier Gerritsen kreeg nog een voorzichtige mogelijkheid maar kopte, onder druk, naast. Maar LRC had de mogelijkheden en van DHSC was steeds minder te zien. LRC speelde vooral een sterke tweede helft en toen was het voor de Leerdamse kijkers ook leuk al kon men over het algemeen best enthousiast worden over het spel en beleving, basis voorwaarden voor succes en geloof in eigen kunnen natuurlijk.

Een mooi voorbeeld kreeg het publiek in de 58^de minuut. Er werd een overtreding gemaakt op ongeveer 28 meter van het doel van Niels Renes, doelman van DHSC. Ricardo Papilaja zette zich achter de bal en zal gedacht hebben ,,waarom niet’’ de streep die de vrije trap opleverde maakte de doelman van de thuisclub volslagen kansloos, er was nog een lichte touché van de lat maar voor iedereen het door had hoorde je de bal tegen het net ploffen en LRC op een 0-1 voorsprong komen.

Een terechte voorsprong maar nog voldoende tijd voor DHSC om daar iets tegenover te stellen. Op welke manier men dat wilde doen bleef tot het eind onduidelijk, er waren wat wissels maar het LRC lastig maken, nee dat lukte niet meer. Natuurlijk heeft men kwaliteit om dreigend te zijn en moest LRC soms ongecontroleerd uitverdedigen maar uit de enkele dreiging kwam nooit echt gevaar. Voor doelman Thijs Janssen was het op zich een rustige tweede 45 minuten.

LRC had grip op het duel, zocht nog een keer het doel maar vond de vuisten van doelman Rennes. LRC had veel balbezit en zocht de ruimte op de vleugels war Ali Yilmaz een sterke tweede helft liet zien en een plaag voor zijn tegenstander was. Aan de andere kant werkte Cedrick Sangwa zich ook verdedigend een slag in het rond. Maar het beslissende en rust brengende doelpunt bleef lang uit. Wel was Ali Yilmaz er dicht bij toen een fraaie poging boven op de lat eindigde en Robin Boekhout Sangwa kwam aflossen om nog meer grip op het middenveld te krijgen. De kleine Sangwa was ook aan het eind van zijn krachten.

En toen brak aan het eind van wedstrijd de periode Ansu Camara aan, ingevallen een kwartier na rust voor Rick van Loo. Eerst scoorde hij maar werd onterecht afgevlagd voor buitenspel maar een minuut later was het wel raak. Camara werd diep gestuurd en kon alleen op de doelman af die geen schijn van kans had tegen zijn schuiver in de lange hoek, 0-2.

De wedstrijd was beslist, LRC hoopte op een snel eindsignaal, DHSC verlangde er als een neergeslagen bokser nog veel meer op. De goed leidende scheidsrechter Van de Rest uit Dordrecht telde een minuut of vier blessuretijd bij maar toen kon de eerste overwinning van het seizoen door iedereen die LRC een goed hart toedraagt worden bejubelt. Verdiend, dat in ieder geval.