JO11-1 gaat verder met winnen

Teambespreking op aangepaste locatie vanwege gesloten kleedkamers

En voortgezet in de dug-out

Vandaag stond de wedstrijd tegen DSC op het programma. Een leuke tegenstander uit Kerkdriel, die dit seizoen van eerste klasse naar de hoofdklasse is gekomen. Uit het bekerprogramma van vorige jaar een bekende tegenstander voor LRC. Toen werd wel gewonnen, maar dat biedt natuurlijk geen enkele garantie voor de toekomst.

Coaches Rutger Ververs en Richard van der Wal hadden een bijna complete selectie tot hun beschikking. Alleen Stijn Ververs zat helaas met een blessure nog in de ziekenboeg. Uiteraard was hij wel aanwezig om zijn teammaatjes naar een overwinning te juichen. Op zijn plaats stond (intussen aardig vertrouwd) Jamie den Dunnen, die op wel meer plekken uit de voeten kan, maar ook heeft laten zien dat hij een uitstekende stand-in-back is. Vandaag zagen we hem zelfs ook verdedigend ballen wegkoppen!

In het begin van de wedstrijd leek er geen vuiltje aan de lucht voor LRC. Met een goede opbouw en net wat vaardiger spel domineerden de paars-witten de wedstrijd. Na tien minuten wisten zij dat overwicht over te brengen naar het scorebord. De als linkshalf sterk spelende Jemmy Vermeulen had daarvoor al met een fraaie actie doormiddel van een boogbal zichzelf gelegenheid gegeven om de bal voor het doel te brengen, maar toen kwam de inglijdende rechtshalf, Willem Mandemakers, nog net te laat. Iets daarna speelde Jemmy zichzelf knap vrij en haalde van afstand hard uit op doel: 1-0.  Daarna bestond de verwachting dat LRC een makkelijke ochtend zou hebben, maar dat was buiten DSC gerekend. Of het was de thuisploeg zelf, die door onnauwkeurige passing, onvoldoende verdedigend meewerken van de voorhoede, onzorgvuldig uitverdedigen, kortom; onder het niveau presterend, het initiatief weggaf. Ook de na ziekte weer teruggekeerde Marwan Grootbluemink en de stabiele sluitpost Mehmet Comak konden niet verhinderen dat DSC steeds vaker bij het doel van Mehmet verscheen. En in de aanval lukte het LRC in die fase niet een vuist te maken. Spits Bart Zwarts had het tegen de fysiek sterke verdedigers moeilijk en ook spits Jesse van Ingen kon (toen) nog geen potten breken. Eén moment leek het er nog op dat de thuisploeg de voorsprong kon vergroten, maar na een kluts in het doelgebied van DSC kon de keeper de hakbal van Willem eenvoudig in de handen pakken.  Aan de andere kant lukte dat Mehmet kort voor rust tot twee keer toe niet. DSC kreeg de ruimte om te combineren en af te ronden. Ze lieten daarbij zien over een aardig schot te beschikken: 1-2. Met een achterstand de rust in gaan is nooit fijn, maar het bood de coaches wel gelegenheid een andere spirit bij het team op te roepen.

Blijkbaar was dat laatste goed gelukt, want koud uit de startblokken was het Jemmy die de stand met zijn tweede goal van de ochtend gelijktrok: 2-2. Helaas moest de stukjesschrijver toen het veld ruimen. De rest is dus uit tweede hand en daardoor minder gedetailleerd. De goal van Jemmy gaf weer moed en LRC zou het heft niet meer uit handen geven. Onder aanvoering van middenvelders Mauro van der Wal en Dex van den Bos legden de jongens hun vertrouwde niveau weer op de lat. Jesse liet zijn ploeg juichen toen hij, door de benen van de keeper, de bal tegen het net schoot: 3-2. Willem wist na goed doorjagen op de keeper de bal te veroveren en daarna de keeper te passeren: 4-2. En Jemmy kroonde zich tot man-of-the-match door de eindstand met zijn derde goal op 5-2 te bepalen. Een prachtige teamprestatie, door een achterstand om te buigen in een toch nog ruime overwinning!